Η 10η Σεπτεμβρίου καθιερώθηκε ως Παγκόσμια Ημέρα Πρόληψης της Αυτοκτονίας με σκοπό την αφύπνιση του κοινού και την ανάδειξη ενός σοβαρού κοινωνικού φαινομένου που δυστυχώς τείνει να λάβει τρομακτικές διαστάσεις και στην Ελλάδα του Μνημονίου.
Σύμφωνα με τον ψυχίατρο κ. Κ. Κατσαδώρο «η κρίση δεν δρα «αιτιολογικά» στις αυτοκτονίες, αλλά δημιουργεί ή επιδεινώνει αδιέξοδα κι έτσι μπορεί να φέρει στα άκρα ευάλωτους ανθρώπους που σε άλλες συνθήκες δεν θα έφταναν σε αυτά». Με την απειλή, λοιπόν, να πλανάται πάνω από τα κεφάλια του ελληνικού λαού ότι πρέπει να αποδεχτεί τους όρους για την «διάσωσή» του διαφορετικά «δεν θα εκταμιευτούν άλλα χρήματα από το ΔΝΤ» φτάσαμε στο σημείο η Ελλάδα να γίνει μια χώρα «αυτοκτονημένων» πολιτών οι οποίοι δεν μπόρεσαν να αντέξουν την σκληρή πραγματικότητα και το «κυνήγι» της επιβίωσης και οι στατιστικές το αποδεικνύουν:
Την τριετία 2009 – 2011 ο αριθμός των αυτοκτονιών στην Ελλάδα ανήλθε στις 1245 χωρίς να έχουν δημοσιοποιηθεί τα στοιχεία της τελευταίας διετίας. Ωστόσο, μόνο από τον Ιανουάριο έως τον Αύγουστο του 2013 καταγράφηκαν από το Δίκτυο Καταγραφής του Κέντρου Πρόληψης της Αυτοκτονίας ήδη 231 αυτοκτονίες.
Όλα τα παραπάνω έρχεται να επιβεβαιώσει η πραγματικά συγκλονιστική επιστολή ενός δεκαενιάχρονου όπου καταλογίζει τα πραγματικά αίτια της αυτοκτονίας του πατέρα του στον πρωθυπουργό Α. Σαμαρά :
«Αν το κράτος δεν κυνηγούσε τους απλούς πολίτες ο πατέρας μου θα ήταν μαζί μας…
Αν το κράτος έβαζε φυλακή όσους πολιτικούς & επιχειρηματίες έφαγαν δισεκατομμύρια δημοσίου χρήματος ο πατέρας μου θα ήταν μαζί μας…
Αν το κράτος έβαζε πάνω από όλα τους πολίτες του & μετά τους τοκογλύφους ο πατέρας μου θα ήταν μαζί μας…
Αν το κράτος ενδιαφερόταν για τη γενιά μου ο πατέρας μου θα ήταν μαζί μας & εγώ θα ήμουν ακόμη ένας νέος άνθρωπος με όνειρα & θα μπορούσα να χαμογελάσω.
Κύριε Σαμαρά ο πατέρας μου αυτοκτόνησε, για πιο πλεόνασμα μιλάτε;»
Πραγματικά,
σε μια Ελλάδα που κλυδωνίζεται και διαλύεται,
σε μια Ελλάδα όπου εργατικό δίκαιο δεν υπάρχει,
σε μια Ελλάδα με εκατομμύρια άνεργους και ανενεργούς πολίτες,
σε μια Ελλάδα με ενταφιασμένο από το 2012 κράτος Πρόνοιας,
πως γίνεται να αποδεχθείς τους αιώνιους όρους μιας «νεοφιλελεύθερης σκλαβιάς»;
πως γίνεται να αποδεχθείς τις δουλοκτητικές συμβάσεις μιας «διεθνούς» υποταγής;
πως μπορείς να ισοπεδώσεις μια χώρα;
Δεν χρειάζεται να ξεπουληθούν τα πάντα για να ευημερήσει η χώρα.
Όπου οι επιχειρήσεις θριαμβεύουν, οι άνθρωποι αυτοκτονούν και περιθωριοποιούνται…
“Who is society? There is not such thing! There are individual men and women and there are families.”
(Ποιός είναι η κοινωνία; Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα. Υπάρχουν μόνο άτομα και οικογένειες)
Comments are closed.